Pieter neemt afscheid van Leergeld
“Ik deed zelf de was”
“Ik schaam me niet. Ik mag trots zijn omdat ik in plaats daarvan de hulp accepteerde die Leergeld mij bood.”
Aan het woord is Pieter, net 18 geworden en trotse zoon van een nog trotsere moeder, Patricia. Zij beviel op haar 22e van haar zoon. Haar leven was 19 jaar een rollercoaster, maar nu heerst vooral rust in hun huis in hartje Veldhoven.
De aanleiding tot ons gesprek is het afscheid van Pieter van de Stichting Leergeld Veldhoven & De Kempen, die hem en zijn moeder zo’n vier jaar heeft bijgestaan. Tot 18 jaar kan een kind of de ouders een beroep doen op de stichting. Daarna moeten de kinderen het zelf kunnen. We laten Pieter en Patricia aan het woord.
Pieter
“Ik ben zo’n vier jaar lang geholpen door Leergeld. Die hulp was nodig want door de ziekte van mijn moeder was er nauwelijks inkomen. Mijn moeder kreeg kanker tegelijkertijd met haar zwangerschap. Het was kantje boord, zo is mij vaak verteld. Bij herhaling kreeg zij te horen dat zij zich niet te veel aan mij moest binden omdat ze terminaal was.
Ruim twee jaar geleden kreeg zij opnieuw sprake van kanker. En weer heeft het nauwelijks gescheeld of zij was erin gebleven. In die tijd kreeg ook ik vaak te horen: ‘Neem maar vast afscheid, ze komt hier niet uit’. Ik woonde maandenlang alleen thuis. Ging maar heel af en toe naar mijn moeder. Opa bracht soms eten. Ik deed zelf de was. Ik wilde geen medelijden. Ik ging niet naar school. Ook al was er familie, waren er vrienden van school, bij Marvilde. De problemen moet je toch zelf dragen. Voetbal was mijn uitlaatklep: tweemaal trainen en 90 minuten je hoofd laten leeglopen. Ik ben er trots op dat ik best wel goed ben als scheidsrechter. Dat schijnt best wel bijzonder te zijn.
Mijn moeder en ik zijn er doorheen gekomen. Zij is nu beter dan ooit met goede medicatie en goede mentale coaching. En ik? Raar misschien, maar ik ben blij dat ik dit heb meegemaakt. Het maakte me tot wat ik nu ben. Ik laat niet over me heen lopen. Niet door leeftijdgenoten, niet door docenten. Ik volg een vakopleiding tot timmerman. De vader van mijn vriendin is dat ook en stimuleert me. Ik leer met geld omgaan en keuzes maken. Het was zwaar maar ik ben er goed uitgekomen”.
Patricia
“Pieter had jaren een prima peetvader die moest dealen met een ziekelijke vriendin die bipolair is. Een vriendin die eindelijk na jaren en jaren uit de kast kwam. Hij wist het, ik wist het, de omgeving wist het. Toen was ons gezinsleven zwaar om vol te houden. Ik kijk met veel waardering op hem terug. Leergeld? Het is de praktische steun, het meedenken. Je voelt je als ouder tekortschieten als je kind niet kan meedoen. Schoolspullen, sport -contributie en kleding. Allemaal betaald door Leergeld. Goddank was Pieter blij met alles.
Nu moet hij het zelf doen en dat gaat goed. Hij leert de waarde van het geld kennen, zoals sparen voor een rijbewijs. Zonder dat kom je er niet.”